Burgeparticipatie
We bewegen ons voort naar het einde van 2014. Hoewel lang volgehouden, geven de blaadjes nu toch toe aan de wil van het huidige jaargetijde, en vallen op de grond. Het tromgeroffel zwelt aan vanwege de komst van 2015.
De decentralisaties in het sociale domein! Een ware Elfstedentocht met een snijdende oostenwind met veel val en kluunpartijen. De start van 2015 is niet de finish maar slechts het keerpunt bij Dokkum. Het laatste deel van de tocht is de transformatie, het meest wezenlijke deel van deze groots(t)e decentralisatieoperatie.
Alle medewerkers in het sociale domein zijn druk doende om onder uiterst moeilijke omstandigheden (laat vastgestelde wetgeving, onduidelijkheid over het cliëntenbestand en de financiën) de zaken zo goed mogelijk te organiseren. Raden geven toe aan de druk van de publieke opinie en gaan vragen stellen aan het college of het klopt dat er nog geen contracten zijn afgesloten met betrekking tot de jeugdhulp en hoe het zit met de compensatieregeling voor chronisch zieken. Hoe zal de raad gaan reageren als in januari, februari of wanneer dan ook in welke gemeente dan ook, zich een drama afspeelt die we allen zo vrezen maar waarvan we diep in ons hart ook weten dat we ze niet kunnen voorkomen. Hoe reageert de raad als de camera een op hoge leeftijd verkerend persoon met een uitermate hoog aaibaarheidsgehalte in beeld brengt die niet die zorg of voorziening krijgt waarvan ieder mens redelijkerwijs vindt dat die persoon wel verdient. Houden we dan oog voor het lerend vermogen van de gemeenten, houden we oog voor opstartproblemen die inherent zijn aan een dergelijk omvangrijke operatie, blijven we in herinnering roepen dat schrijnende situaties altijd al onderdeel hebben uitgemaakt van onze maatschappij en dat (helaas) ook altijd zullen blijven. Staan we stil bij de wetenschap dat waar we vandaan komen ook verre van ideaal was. Juist vanwege het feit dat we weten dat schrijnende situaties onontkoombaar zijn, moeten we het uiterste van onszelf vergen om te voorkomen dat ze gaan ontstaan maar we moeten niet uitstralen dat we dat ook daadwerkelijk kunnen waarmaken. Dit legt een enorm grote druk op onze schouders. Gelukkig gaan onze medewerkers en bestuurders onverdroten voort op de ingeslagen weg met als gezond uitgangspunt “we gaan er het beste van maken en zijn bereid te leren van de knelpunten die we onderweg tegenkomen”. Daarom zijn bijeenkomsten waarin medewerkers en bestuurders opgedane ervaringen uitwisselen van groot belang. En dan niet alleen de positieve verhalen maar ook de negatieve. Leer juist van de fouten die elders zijn gemaakt en weet welke valkuilen je moet zien te omzeilen. Voorwaar geen gemakkelijke, maar wel noodzakelijke opgave.
Het LCGW, waar ik binnenkort voorzitter van hoop te worden, organiseert in maart haar eigen Elfstedentocht in de zoektocht naar participatie. Dat doen we in en met de gastgemeenten Tytsjersteradiel en Achtkarspelen. Met elkaar kunnen we het doen, of om met de woorden van de onlangs overleden Elfstedenkampioen Jeen van den Berg te spreken: “Ik ben ervan overtuigd dat je heel veel voor elkaar kunt krijgen als je beslist iets wilt”. De transitie en transformatie willen we zeer beslist! De Elfstedentocht van 1956 werd door niemand gewonnen, omdat de koplopers besloten om met de handen in elkaar gezamenlijk de finish over te gaan. Dat is ook mijn beeld van deze transitie en transformatie naar participatie. Niemand wint maar we bereiken met elkaar de finish.
Henk Kosmeijer
Voorzitter LCGW