Column: Tussen droom en daad…
Integralië, zo noemen we de gedroomde situatie van de City Deal Openbare Ruimte. Daar wil ik wel wonen. Een land waarbij een integrale aanpak van opgaven zorgt voor prachtige resultaten tegen minimale kosten en met minimale overlast. Maar Integralië is nog ver weg en dat heeft zo zijn redenen.
In kabel- en leidingland (buurland van Integralië) is ‘eigen leiding eerst’, vaak de leidende gedachte. Andere belangen plooien zich daar maar omheen. Een redenering die haaks staat op het wezen van ruimtelijke ordening – het afwegen en afstemmen van ruimtelijke belangen – maar in kabel- en leidingland heel normaal.
Ik was betrokken bij juridische aspecten rond de netwerken. Is het niet vreemd dat de Telecommunicatiewet vooralsnog niet opgaat in de Omgevingswet? Waarom zijn de gebouwtjes en kabels vrijgesteld binnen de Omgevingswet? Waarom? Achter de vele wetten gaan vele belangen schuil, daarom.
Mijn dagelijkse praktijk? Gekissebis over de rekening van verleggingen, gekissebis over de inpassing van nutsen telecomgebouwtjes, voortdurend gekissebis over me dit en over me dat. En ondertussen zwaaien de partijen met wetten die hun belang ondersteunen. Gaat de City Deal een oplossing bieden voor dit al te menselijk gedrag? We zijn er immers niet zo happig op om ons belang ondergeschikt te maken aan het algemeen belang en revoluties om dat te doorkruizen bleken in de praktijk ook al niet zo succesvol.
Professional in de openbare ruimte? Dan lees je Stadswerk Magazine!
We zijn allemaal niet op ons achterhoofd gevallen, we werken samen om het optimum van belangenafweging te bereiken. Maar Integralië lijkt ook een geloofsartikel van de City Deal. En ook hier gaat de inzet van gelovigen soms evenredig op met het beschermen van hun belangen. Op basis van de beleden integraliteit vechten we elkaar in de praktijk vriendelijk de tent uit. Suboptimaal ja.
Door de operationele cultuur in kabelen leidingland denken we vooral in praktische oplossingen. Regeltje aanpassen hier, procesaanpassinkje daar. Dat doet onvoldoende recht aan de opgave. We moeten verder werken aan een gezamenlijke visie hoe we al die netwerken fatsoenlijk kwijtraken in onze openbare ruimte. En hoe we dat betalen. Krijgen we meteen ook grip op de (financiële) pijn van verdeling.
In Integralië is overal groen, zorgen kabel- en leidingtunnels en combigebouwtjes (van architectonische kwaliteit) voor een optimaal gebruik van de ruimte, zijn graafschades een zeldzaamheid, zijn antennes onzichtbaar, en zijn vooral weinig werkzaamheden die het stedelijke functioneren aantasten. Nooit meer belemmerende liggingen! Ach, mooi Integralië
Waarom zit ik toch zo mopperkonterig te doen? Er is toch genoeg positiefs te melden? We investeren als een tierelier in de samenwerking. Maar ja, die werkelijkheid van verschillende belangen hè. De strategische voorbereiding smaakt bij het operationeel opdienen niet altijd even lekker meer.
Ik stel voor dat we iets toevoegen aan het gedicht van Willem Elsschot. Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren… en het ontbreken van een werkelijk gedeelde visie.
Van onze partner, Stadswerk Magazine (nummer 3, 2024). Tekst: Michiel Wentholt, Gemeente Amsterdam
Foto: Rijkswaterstaat / Jan Wessels, Attribution, via Wikimedia Commons